Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W treści wyraźnie widać, że autor publikuje w lewicowych gazetach pokroju "Gazety Wyborczej" czy "Polityki". W jego opinii zasadniczo "betonowi" nie są ludzie wierzący w marksizm-leninizm czy trockizm (znajdowali się oni we frakcji pułąwian), ale każdy kto nawiązuje w swoich poglądach do wartości patriotycznych i narodowych. Dla Andrzeja Brzezickiego nie ma więc nic gorszego, niż fakt, że w PZPR ktoś postanowił pozwolić na nakręcenie "Hubala" czy na krytykę prób oskarżania Polaków o współudział w Holokauście. Egalitaryzm też zresztą nie jest mile u niego widziany.

Sama publikacja, poza swoją tendencyjnością, jest zwyczajnie mało odkrywcza. Nie znalazły się w niej żadne nieznane dotąd wątki, autor po prostu zebrał najważniejsze informacje dostępne we wszystkich "klasycznych" książkach poświęconych okresowi komunistycznemu i systemowi władzy. Jeden z oceniających książkę słusznie zauważył, iż po usunięciu cytatów z dzienników Mieczysława Rakowskiego byłaby to bardzo skromna książka.

W treści wyraźnie widać, że autor publikuje w lewicowych gazetach pokroju "Gazety Wyborczej" czy "Polityki". W jego opinii zasadniczo "betonowi" nie są ludzie wierzący w marksizm-leninizm czy trockizm (znajdowali się oni we frakcji pułąwian), ale każdy kto naw...

Rozwiń

Zwiń

"Aracana" jak zwykle nierówne. Obok wielu interesujących tekstów zdarzają się też te dużo słabsze, albo zwyczajnie niczego nowego nie wnoszące. Czy naprawdę czytelnicy tego pisma muszą być za każdym razem uświadamiani, jak bardzo zła jest Platforma Obywatelska" Myślę, że po ten periodyk jakikolwiek jej zwolennik sięga raz na kilka lat. Dużo lepsze byłoby więc skupienie się na kwestiach ideowych i programowych. Oczywiście dobrze, iż w tym numerze znalazło się też miejsce na krytyczne spojrzenie na Prawo i Sprawiedliwość z powodu wyborczej porażki, tym niemniej dużo bardziej interesują mnie teksty pokroju "Euro jako narzędzie dominacji".

Największe zastrzeżenie mam do artykułu o współpracy Serbii z Rosją. Redakcja śladem Jerzego Giedryocia jako dogmat uznaje euroatlantyzm, dlatego zdaje się zupełnie nie rozumieć doświadczeń historycznych innych narodów.

"Aracana" jak zwykle nierówne. Obok wielu interesujących tekstów zdarzają się też te dużo słabsze, albo zwyczajnie niczego nowego nie wnoszące. Czy naprawdę czytelnicy tego pisma muszą być za każdym razem uświadamiani, jak bardzo zła jest Platforma Obywatelska" Myślę, że po ...

Rozwiń

Zwiń

Niech tytuł nie zwiedzie polskich prawicowców, którzy stoją na pierwszej linii frontu walki z nurtami ekologicznymi. "Otrzeźwiały ekolog" nie uważa, że ochrona środowiska to tak naprawdę bzdury. On "tylko" porzucił wiarę w możliwość ocalenia planety przed katastrofą, krytykując kawiorową lewicę deliberującą na konferencjach opłacanych przez duże korporacje.

I zasadniczo szkoda, że cała publikacja nie poszła w tym właśnie kierunku. Ostatecznie okazuje się być ona zbiorem przemyśleń na różne tematy albo życiowych opowieści autora, związanych ze sobą tak luźno, iż po pewnym czasie staje się to książka o wszystkim i o niczym.

Niech tytuł nie zwiedzie polskich prawicowców, którzy stoją na pierwszej linii frontu walki z nurtami ekologicznymi. "Otrzeźwiały ekolog" nie uważa, że ochrona środowiska to tak naprawdę bzdury. On "tylko" porzucił wiarę w możliwość ocalenia planety przed katastrofą, kr...

Rozwiń

Zwiń

Ta książka jest zła pod wieloma względami: dużo lania wody; brak zdecydowania, czy to jakaś historia Kaszubów połączona z reportażem, czy wiwisekcja dziejów własnej rodziny; dosyć dziwne wstawki mające udowodnić, że Kaszubom lepiej było nawet pod radzieckim butem niż pod rządami Polski (czy według obecnych standardów jedna z rozmówczyń Stasi Budzisz nie jest przypadkiem "ruską onucą"?); straszny chaos w narracji, a ostatnich kilka stron podsumowania przypomina jakieś żale zbuntowanej nastolatki ze zlikwidowanych już gimnazjów.

Budzisz najwyraźniej nie może znieść, że tak naprawdę Kaszubi byli swoistymi "ludźmi pogranicza" i stąd brała się ich odrębność, a sam "kaszubski" (podobnie jak "śląski") brzmi zwyczajnie jak polszczyzna mówiona i zapisywana przez półanalfabetów. Gdyby to zrozumiała, nie byłoby dla niej dziwne, że "kaszubskość" po eliminacji pewnych sprzeczności zintegrowała się w pełni z polskością, której była zawsze częścią.

Ta książka jest zła pod wieloma względami: dużo lania wody; brak zdecydowania, czy to jakaś historia Kaszubów połączona z reportażem, czy wiwisekcja dziejów własnej rodziny; dosyć dziwne wstawki mające udowodnić, że Kaszubom lepiej było nawet pod radzieckim butem niż pod rządami Polski (cz...

Rozwiń

Zwiń

Tak to jest, gdy chce się napisać udawany pamiętnik i przelewa na papier swoje wyobrażenia na temat kibiców, nie mające żadnego potwierdzenia w rzeczywistości. Wymyślone przez autora "dialogi" na temat Jana Pawła II czy wstąpienia do Unii Europejskiej są tak głupie, że na forach kibicowskich do teraz wszyscy umierają po nich ze śmiechu. Nie wspominając o tym, iż to zbitka kilku artykułów prasowych i zeznań "Miśka", więc totalnie nic odkrywczego.

Jednym słowem: żenujące.

Tak to jest, gdy chce się napisać udawany pamiętnik i przelewa na papier swoje wyobrażenia na temat kibiców, nie mające żadnego potwierdzenia w rzeczywistości. Wymyślone przez autora "dialogi" na temat Jana Pawła II czy wstąpienia do Unii Europejskiej są tak głupie, że na forach ...

Rozwiń

Zwiń

Tomasz Nałęcz kilkanaście lat temu związał się ze środowiskiem Platformy Obywatelskiej i to widać. Zabawne są więc te rytualne, powtarzane wielokrotnie zapewnienia, że Adam Michnik i Agora wcale nie byli zainteresowani ofertą ze strony Lwa Rywina i tylko kontynuowali kontakty z osobami od "lub czasopisma" z powodu dziennikarskiego śledztwa. Można w to oczywiście wierzyć, ale gdy ma się 15 lat, a nie 75 jak Tomasz Nałęcz.

Poza tym nie jest to szczególnie pasjonująca lektura. Nie uświadczymy tutaj żadnych przełomowych ustaleń (z powodów, o których pisałem wyżej), dlatego jest warta uwagi głównie dla osób, które z sentymentem wspominają tamte czasy.

Tomasz Nałęcz kilkanaście lat temu związał się ze środowiskiem Platformy Obywatelskiej i to widać. Zabawne są więc te rytualne, powtarzane wielokrotnie zapewnienia, że Adam Michnik i Agora wcale nie byli zainteresowani ofertą ze strony Lwa Rywina i tylko kontynuowali kontakty z osobami od ...

Rozwiń

Zwiń

Zastanawia mnie jedno. Mianowicie, czy Sławomir Sierakowski uważa, że działania nowego rządu "nie zostaną zapomniane", bo tak pisze o blokowaniu imigrantów na granicy polsko-białoruskiej? Czy jednak potulnie zgiął kark i teraz przyklaskuje w tej sprawie premierowi Donaldowi Tuskowi?

Problem z tą książką jest właśnie taki, że Sierakowski i reszta lewicowych publicystów dostrzega populizm tylko po jednej stronie politycznego sporu. Obietnice z kosmosu przedstawiane przez lewicę i liberałów już do populizmu się nie zaliczają. A chyba wiele zapowiedzi Tuska z ostatnich kilkunastu lat - pokroju benzyny za 5,19, chemicznej kastracji pedofilów czy walki z dopalczami - można bez większego problemu nazwać populistycznymi zagrywkami pod publiczkę. Ba, Tusk nawet pod koniec swoich pierwszych rządów pozycjonował siebie jako „wrażliwego społecznie” socjaldemokratę. Trudno też nie odnieść wrażenia, że Tusk tak jak Jarosław Kaczyński jest otoczony wianuszkiem wąskiego grona pochlebców, ale według autorów to jedynie problem PiS-u.

Nie twierdzę, że nie ma tu żadnych ciekawych treści. Sierakowski i Sadura szybko przykrywają je jednak swoją tendencyjnością, zideologizowaniem i zwykłą głupotą. Trudno bowiem inaczej nazwać twierdzenia o „populizmie”, który na pewno przemieni się w nazizm i faszyzm.

Zastanawia mnie jedno. Mianowicie, czy Sławomir Sierakowski uważa, że działania nowego rządu "nie zostaną zapomniane", bo tak pisze o blokowaniu imigrantów na granicy polsko-białoruskiej? Czy jednak potulnie zgiął kark i teraz przyklaskuje w tej sprawie premierowi Donaldowi Tusko...

Rozwiń

Zwiń

Nie oszukujmy się, gdyby książka w tej formie trafiła do normalnej sprzedaży to niestety trzeba by ją skrytykować. Doktor Szarpanki wydał jednak własnym sumptem publikację z przymrużeniem oka, więc właściwie można było się tego spodziewać. Chociaż jednak mógł przynajmniej poprawić najbardziej rzucające się w oczy błędy...

Tak czy inaczej, byłoby dobrze, gdyby ktoś wydał to już na poważnie i po redakcji. Jest to bowiem trafny opis obecnej sytuacji polskich mężczyzn i postępującej degeneracji coraz bardziej roszczeniowych polskich kobiet (chociaż chyba za określenie "polskich" mogłyby się obrazić).

Nie oszukujmy się, gdyby książka w tej formie trafiła do normalnej sprzedaży to niestety trzeba by ją skrytykować. Doktor Szarpanki wydał jednak własnym sumptem publikację z przymrużeniem oka, więc właściwie można było się tego spodziewać. Chociaż jednak mógł przynajmniej poprawić najbardz...

Rozwiń

Zwiń

Nie jest to zasadniczo szczególnie odkrywcza pozycja, gdy ktoś nie patrzy na samorząd przez różowe okular, o których zresztą pisze sam autor. Pewnie teraz miałby dodatkowy temat w postaci kupowania dyplomów MBA w Collegium Humanum przez samorządowców łasych na posady w spółkach... Natomiast na pewno książka porządkuje tę wiedzę na przykładzie Radomska, który nie jest niestety przypadkiem odosobniony.

Z drugiej strony kilka tematów spokojnie mogłoby się tu nie pojawić, bo nie mają nic wspólnego z zagadnieniem samorządów, ale wiadomo - wydawcą jest "Krytyka Polityczna", dlatego trzeba było wcisnąć na siłę marsz równości i strajk kobiet.

Nie jest to zasadniczo szczególnie odkrywcza pozycja, gdy ktoś nie patrzy na samorząd przez różowe okular, o których zresztą pisze sam autor. Pewnie teraz miałby dodatkowy temat w postaci kupowania dyplomów MBA w Collegium Humanum przez samorządowców łasych na posady w spółkach... Natomias...

Rozwiń

Zwiń